Maken

Muurschildering Gospic, Kroatië

Het leven bestaat uit drie onderdelen. Beleven, verbinden, en maken. Vandaag wil ik het hebben over maken.

Maken bestaat uit duizenden vormen, en iedereen doet het. Men zegt wel eens dat iedereen creatief is, en dan wordt niet bedoeld dat alles wat een mens maakt per definitie mooi of goed is, maar dat we allemaal in staat zijn tot een unieke bijdrage.

Ik denk dat we allemaal ook graag een maker zijn, op wat voor manier dan ook. Het geeft een gevoel van voldoening, een bevestiging van ons bestaan in het leven. Kijk, ik heb dat gemaakt, ik heb iets toegevoegd.

Voor sommigen is het belangrijk dat wat ze maken blijft bestaan als zij dat niet meer doen, voor anderen is het genoeg om voor een paar minuten tevreden gezichten en volle buiken om zich heen te zien.

Hoewel ik ervan overtuigd ben dat we allemaal blij zouden worden als we meer tijd zouden besteden aan maken, blijkt het in de praktijk vaak moeilijker dan gedacht. Onzekerheden, het ongemak van een beginner zijn, het vinden van het juiste moment of het juiste motivatie gevoel, of zelfs het zoeken naar een talent blijken drempels met de macht ons lang tegen te houden.

En waar drempels vroeger normaal waren, zijn we steeds meer gewend aan platgewalste paden. Niet volledig, uiteraard, iedereen wordt van tijd tot tijd geplaagd door hobbels en gaten onderweg. Maar over het algemeen is het makkelijker geworden om de snelheid erin te houden.

We kunnen steeds maar doorgaan en daarbij een constant gevoel van productiviteit ervaren, zonder ook maar iets te produceren.

Ik ben bang dat we door de maakbaarheid in de samenleving slechtere makers zijn geworden. We zijn vergeten dat frustratie de kern is van leren, van nieuwsgierigheid, van uitvinden. Verveling schatten we niet op waarde. We zien niet meer dat ze voorafgaat aan creativiteit en het maken van de verbindingen in ons hoofd, en proberen haar uit ons leven te bannen.

Elk project begint met een ongemakkelijk gevoel van niet weten. Onduidelijkheid over waar je precies naartoe wilt, de bestemming en het pad nog vaag of volledig onbekend. De angst in dat niet-weten dat er deze keer geen woorden in mij zitten, dat vandaag toch echt de dag is dat al mijn creativiteit voor altijd op is. Maar alleen daarbinnen, midden in dat onzekere en frustrerende niet-weten is de volgende stap te vinden.

Als je je frustratie op kunt lossen zonder een probleem op te lossen, je verveling weg kunt scrollen zonder je aandacht te gebruiken, dan zul je nooit de vruchten kunnen plukken van wat ongemakkelijk en rusteloos voelt.

Want alleen door de rusteloosheid heen vind je het goud in het maken. Maken creëert levenslust, helderheid en hoop. Het vertelt je van je invloed, en laat je voelen dat we verbonden zijn. Maken laat je bijdragen, op jouw manier. Het geeft de ruimte om je te uiten of jezelf erin te verliezen, en uiteindelijk maakt maken jou een ander mens.

Het leven is een heel stuk leuker en fijner geworden door makers. Ze bouwden onze huizen, schreven onze series en maakten zowel camera's als foto's. Als we kijken door de ogen van een maker zien we dat we dat wat eerst afleiding leek, inspiratie kan zijn.

Hoe moedigen we onszelf aan toch weer vaker de frictie op te zoeken? Hoe kunnen we genoeg motivatie opbouwen om te kunnen voelen dat het een spier is, niet een gevoel of iets dat uit de lucht komt vallen?

Dit jaar oefen ik met over de drempel stappen. "Never ragret" zeg ik in mijn hoofd tegen mezelf, denkend aan die jongen met een verkeerd gespelde tattoo op zijn arm. Als ik het leven wil leven zal ik moeten accepteren dat er fouten gemaakt worden. Als ik mijn leven wil leven zal ik moeten kunnen toelaten hoe onzeker en frustrerend en saai het soms is.

Er is maar een weg naar het leven, en dat is de weg er dwars doorheen. Durf ik een stap te zetten zonder te weten waar die me brengen zal?

Vond je dit leuk om te lezen? Deel dan eens een blog met een vriend/vriendin. Dat helpt mij enorm!